Rozdział 4

           -Jesteś tego pewna Noel? - staliśmy właśnie z Lou pod kancelarią prawniczą, do której mieliśmy za chwilę wejść - Jeszcze możesz się wycofać.

           -Niczego nie jestem pewna Louis, ale nie chcę też już trwać w tym małżeństwie. Wytrwałam trzy cudowne lata i tylko te trzy lata chce pamiętać. Nie chcę za to pamiętać ostatnich pięciu miesięcy, prawie sześciu można już powiedzieć - powiedziałam i ścisnęłam mocniej dłoń przyjaciela - Chodźmy - ruszyliśmy schodami do wejścia. Czy byłam na to gotowa? Oczywiście, że nie, ale w tej chwili to było dla mnie jedynym rozwiązaniem. Harry mnie nie pamięta, nie ma zamiaru nawet walczyć o wspomnienia, które utracił, a do tego nie jest już moim Harrym. Jest dla mnie całkowicie obcym mężczyzną. Nie jest tym, w którym tak szalenie się zakochałam i dla, którego rzuciłam mojego wieloletniego chłopaka. Czy żałuję tego, że byłam z Harrym? Zdecydowanie nie. Małżeństwo z nim było najlepszym co mnie w życiu spotkało. Najlepsze cztery lata mojego życia. Rok cudownego związku i trzy lata jeszcze bardziej wspaniałego małżeństwa. Ale to już się skończyło. To się nie skończyło kilka dni temu, z chwilą gdy zostałam uderzona przez swojego jeszcze męża. To się skończyło z chwilą tego pamiętnego wypadku, który zmienił moje całe życie i odebrał moje szczęście. Już to mówiłam, ale powtórzę. Rzeczywistość zrujnowała moje życie. Życie i szczęście, które miałam przy Harrym.

           -A więc wszystko ustalone - pan Helman podał mi swoją dłoń, i delikatnie potrząsnął moją - Co prawda nie sądziłem, że spotkam się z Tobą w takich okolicznościach Noel, ale cóż, życie potrafi nas zaskakiwać - uśmiechnęłam się smutno w jego kierunku i stanęłam obok Louis’a - Papiery powinny przyjść do Ciebie jak i Harry’ego w ciągu trzech góra czterech tygodni.

           -Rozumiem. Dziękuję - powiedziałam i podeszliśmy z Lou do drzwi - W takim razie do zobaczenia - kiwnęłam głową i wyszłam z gabinetu. Miałam ochotę się rozpłakać jak małe dziecko, ale dwa dni wcześniej wypłakałam za wiele. W sumie w ciągu prawie sześciu miesięcy wypłakałam za wiele. Już dość tego - Pójdziemy na lody?

           -No pewnie! - Louis klasnął w dłonie i podskoczył w miejscu jak pięcioletnie dziecko - Na lody zawsze mam ochotę i chęci - zaśmiałam się i ruszyliśmy w stronę wyjścia. Potrzebowałam oderwania się od tego wszystkiego. Potrzebowałam chwili beztroski i wiedziałam, że Lou jak i reszta mi ją da.

           -Zadzwonisz po resztę? - zapytałam - I spotkamy się w naszej lodziarni?

           -Nie ma problemu.

           -Ej! Masz swoje ty zdradliwa małpo! - zaśmialiśmy się wszyscy głośno - Zostaw to! To moje! Nie wolno!! Zayn! - Niall zdzielił mulata po łapach za to, że podbierał jego frytki. Niall jest łagodnym człowiekiem, ale jeśli chodzi o jego jedzenie to zamienia się w bestię.

           -Jak miło! Przyjacielskie spotkanie. Pozwólcie, że dołączę - spięłam się cała i przysunęłam się bardziej do Liam’a i Sophie. Co on tu u licha robi? I skąd wiedział, że tu będziemy?

           -Co tu robisz Harry?

           -Obecnie siedzę? - czułam jak jego wzrok zatrzymuje się na mnie - Oh, dajcie spokój, przecież nic złego nie robię - Violet! Dołącz do nas.

           -To są kurwa jakieś żarty! - Perrie krzyknęła i podniosła się ze swojego miejsca - Mówisz serio Styles?

           -Kochanie, nie warto...

           -Nie wtrącaj się Zayn! - wrzasnęła a mulat odpuścił - Olewasz Noel, która jest TWOJĄ żoną, spotykasz się ze swoją byłą, której nie chcemy tu swoją drogą, robisz jej aferę o coś czego nie zrobiła, bijesz ją a teraz dosiadasz się tu do nas na dodatek mając przy boku swoją byłą?! Co jest kurwa z Tobą nie tak?! Gdzie podział się ten stary zakochany po uszy Harry?! I nie wpieprzaj mi tu bajki o zaniku pamięci, bo jakbyś chciał i się starał to może odzyskał byś chociaż część wspomnień! Więc jeśli masz na celu krzywdzenie Noel bardziej to podnieś stąd te swoje dupsko i spłyń!! - w całej restauracji zapanowała cisza, którą przerywał tylko dźwięk wiatraka stojącego przy kasie. Nie miałam odwagi podnieść wzroku i spojrzeć co się dzieje dookoła.

           -Violet, wracaj do domu - usłyszałam głos Harry’ego - Dziś spędzam dzień z przyjaciółmi.

           -Słucham?!

           -Powiedziałem.Że.Masz.Iść.Do.Domu.Już! - blondynka prychnęła, ale posłusznie opuściła lokal, a ja wciąż wpatrywałam się w pucharek z moimi lodami. Miałam ten dzień spędzić miło z przyjaciółmi. Miałam nie myśleć, zapomnieć choć na kilka godzin, ale jak widać, nie da się. Nie da się bo Harry nie daje o sobie zapomnieć. Ale uda mi się w końcu. Jeszcze tylko miesiąc, a będę wolna, wtedy spakuje się i wyjadę stąd. Wrócę do domu i tam zacznę wszystko od nowa.

           -Harry, co Ty robisz? - zapytał Niall wpatrując się w niego.

           -Chcę spędzić czas z przyjaciółmi i MOJĄ żoną.

           -Już niedługo - powiedziała Perrie a ja wstrzymałam oddech na jej słowa. Zerknęłam w stronę Harry’ego, który ze zmarszczonymi brwiami przyglądał się jej.

           -Co chciałaś przez to powiedzieć?

           -Ależ nic - odpowiedziała i uśmiechnęła się sztucznie - Idę jeszcze po lody, chce ktoś? - podniosłam rękę w górę, widząc, że moje poprzednia porcja sie rozpuściła całkowicie, ale nie lubiłam takiej papki - Ok - złapała za mój pucharek i odeszła od naszego stolika. I miłą atmosferę trafił szlag.

***

Wiem, że rozdział bardzo króciutki, ale ledwo co udało mi się wykrzesać to o to co tu jest, a nie chciałam dłużej trzymać was bez rozdziału. Może 5 uda mi się napisać o wiele dłuższą i ciekawszą, bo 4 to przysłowiowe flaki z olejem.

Pozdrawiam ;*